Mijn verhaal

Deze site is om andere gebruikers voor te lichten, informatie te delen met andere liefhebbers en mijn enthousiasme over te brengen op toekomstige gebruikers.

Na vele jaren gebruik van mijn eigen miss Silvia, ben ik steeds enthousiaster geworden. Ze is degelijk gebouwd, eenvoudige constructie met professionele componenten, lage onderhoudskosten, voldoende ruimte om te repareren en te verbeteren. Vooral het gebruik van messing boiler, stoomkraan en zetgroep en koperen leidingen maakt dat deze beter warmte vasthoud en er minder kalkvorming optreed. De espressokwaliteit is zeer goed en de kracht om fijn lobbig melkschuim te krijgen uitmuntend. Het is niet voor niets dat dit de meest gewaardeerde espressomachine is ter wereld in deze prijsklasse.

Ruim 40 jaar vond ik koffie vies, maar na het proeven van goed gebrande en gezette arabica koffie was ik verkocht en kreeg ik de smaak goed te pakken. Na het aanmodderen met zelf bonen malen in een handmalertje voor een hervulbare koffiecapsule voor in een Senseo, startte mijn zoektocht naar betere koffie. Al snel kwam, na goed inlezen op internationale fora, een betere maler, een Compak K3 en een goede tweedehands Rancilio uit 1999. Deze heb ik nog steeds, maar is steeds verder verbeterd onder het motto: “Dit kan toch beter”.

De eerste stap was het monteren van een pid, die geeft meer temperatuursstabiliteit dan de standaard thermostaat, om het mij makkelijker te maken, daardoor is coldflushen niet meer nodig en het geeft een grotere consistentie met het zetten. De tweede stap was een zwaardere filterdrager die meer warmte vasthoud en een beter filterbakje, die een romigere extractie geeft. De derde stap was het plaatsen van een andere pomp met een membraam. Hierdoor werd de machine veel stiller en kreeg een betere en rustigere drukopbouw. Door de langzamere drukopbouw, die fungeert als een soort pre-infusie geeft het minder bitters in de koffie. Stap vier was het verlagen van de zetdruk naar 9 bar, waardoor de druk rustiger en de extractie gelijkmatiger verloopt. De laatste stap is het plaatsen van een variabele drukregeling geweest, dit door middel van een kraan en een tweede OPV, om het ideale kromme drukverloop van een hevelmachine te kunnen nabootsen.

Nu ben ik zeer tevreden met de God shots uit mijn Silvia met de vele modificaties, maar ik weet niet wat de toekomst brengt. En ondertussen heb ik de maler ook steeds omgewisseld voor een beter exemplaar, aangezien dit met verse bonen van hooguit 6 weken na branddatum, zeker 2/3 van de espressokwaliteit bepaald, is dit zeer belangrijk. Ook brand ik nu mijn eigen bonen om meer versheid te garanderen.

Graag wil ik nu mijn kennis delen om andere gebruikers te helpen met hun Silvia.

Veel espressoplezier, Peter